De oude school onder de platanen
lijkt een poppenhuis nu ik groter ben
maar is niet echt veranderd
Het is mijn hoofd dat de gangen
en de lokalen tot een witte maquette
op een tekentafel heeft verkleind
van lippen die dit zeggen
maar iets anders bedoelen
van kinderen achter kinderen
die voor andere kinderen schuilen
en hoe je je ook verbergt
er is geen weg meer terug naar huis
het blijft dezelfde verveloze werkelijkheid
steeds met andere woorden gezegd
tot je ontdekt dat fluiten in het donker niet helpt
De lesstof is een plaatje in een plaatje
in een plaatje van hoe afwijkend wij waren
Schoolbordkrijt heeft onze namen doorkruist
Geen opmerkingen:
Een reactie posten